Όπως ο Απόλλων φέρνει τάξη και αρμονία στον κόσμο, έτσι και ο Αλέξανδρος υπήρξε η ζωντανή ενσάρκωση του ελληνικού φωτός μέσα στην ιστορία. Από τη νεότητά του, ο Μακεδόνας βασιλιάς δεν κινήθηκε ως απλός στρατηλάτης· πορεύτηκε ως φορέας μιας αποστολής, μιας θεϊκής τάξης που όφειλε να μεταμορφώσει το χάος της οικουμένης σε αρμονία, όπως ακριβώς ο Απόλλων εξαγνίζει και κοσμεί τον κόσμο με το φως του.
Ο Απόλλων και ο Νους του Κόσμου
Ο Απόλλων στην ελληνική συνείδηση δεν είναι απλώς θεός του ήλιου· είναι ο Νους του Κόσμου, ο θεσμοθέτης της τάξης, ο ρυθμιστής του μέτρου, της μουσικής, της μαντικής και της καθαρτικής δύναμης. Εκεί όπου ο Διόνυσος εκρήγνυται, ο Απόλλων συνθέτει· εκεί όπου το ένστικτο ξεσπά, ο Απόλλων φέρνει μορφή, νόημα και μέτρο. Η «Απολλώνια Τάξη» είναι η πνευματική αρχή που οργανώνει την ύλη, που θεμελιώνει τον πολιτισμό.
Ο Αλέξανδρος, μαθητής του Αριστοτέλη, εμφορούμενος από το ελληνικό πνεύμα της αρμονίας, βάδισε στον κόσμο ως ζωντανός εκπρόσωπος αυτής της δύναμης. Δεν κατακτούσε απλώς — μετουσίωνε, μεταμόρφωνε, συνέδεε.
Ο Αλέξανδρος ως Ηλιακός Φορέας του Λόγου
Ο χρησμός των Δελφών, σύμφωνα με τις αρχαίες παραδόσεις, είχε προείπει πως «θα βασιλέψει ο ανίκητος παῖς» — ο εκλεκτός του Απόλλωνα, ο οποίος θα ενώσει την οικουμένη υπό το φως του Ελληνικού Λόγου. Αυτός ο χρησμός δεν περιέγραφε μόνο μια πολιτική μοίρα· ήταν προφητεία μιας εσωτερικής αποστολής: να διαχυθεί το ελληνικό πνεύμα, ο Λόγος, η Αρμονία και η Μουσική των Σφαιρών σε κάθε γωνιά της γης.
Ο Αλέξανδρος έφερε τον ήλιο της Ελλάδας στην Ανατολή, όπως ο Απόλλων με το άρμα του διατρέχει τον ουρανό. Οι εκστρατείες του δεν υπήρξαν μόνο πράξεις στρατιωτικές· ήταν ιερά ταξίδια του φωτός, μέσω των οποίων η ψυχή του ελληνισμού φώτισε λαούς, γλώσσες και πολιτισμούς.
Η Αρμονία των Εθνών
Στην Απολλώνια Τάξη δεν υπάρχει επιβολή, αλλά συντονισμός. Ο Αλέξανδρος δεν επιδίωξε να αφανίσει τους λαούς, αλλά να τους ενώσει μέσα σε μια νέα συμφωνία, μια «κοσμική μουσική» όπου κάθε έθνος είναι ένας φθόγγος στο ίδιο θεϊκό άσμα. Αυτό ήταν το όραμά του — μια παγκόσμια ομόνοια βασισμένη στην ελληνική παιδεία, στο μέτρο και στην ελευθερία του πνεύματος.
Στην Αλεξάνδρεια, στην Περσέπολη, στη Βαβυλώνα και στα πέρατα της Ινδίας, ο Αλέξανδρος φύτευε σπόρους του ίδιου φωτός: της γνώσης, της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης. Το όραμά του υπήρξε Απολλώνιο, διότι ήθελε να ενώσει το πλήθος των διαφορών κάτω από την αρμονία του Ενός — του Ήλιου, του Λόγου, του Φωτός.
Ο Ήλιος της Ψυχής
Ο Αλέξανδρος δεν υπήρξε απλώς βασιλιάς ανθρώπων, αλλά ιερέας του Ήλιου — ένας ηλιακός άνθρωπος που άναψε μέσα του το Φως του Απόλλωνα και το μετέδωσε στους άλλους. Όπως ο Απόλλων φωτίζει χωρίς να καίει, έτσι κι εκείνος ενέπνεε χωρίς να επιβάλλει. Η λάμψη του δεν ήταν μόνο εξωτερική δόξα, αλλά ακτινοβολία εσωτερική, αποτέλεσμα μιας ψυχής που είχε στραφεί προς το φως της νόησης και της αρετής.
Γι’ αυτό, στην καρδιά του ελληνικού οράματος, ο Αλέξανδρος δεν είναι μόνο κατακτητής· είναι ο «Ανίκητος Ήλιος» — ο φωτεινός φορέας του Νου, ο άνθρωπος που μετουσίωσε την Απολλώνια Αρχή σε ιστορική πράξη.
Επίλογος: Το Φως ως Πεπρωμένο
Η Απολλώνια Τάξη του Αλεξάνδρου δεν τελείωσε με τον θάνατό του. Επιβιώνει σε κάθε πράξη δημιουργίας, σε κάθε προσπάθεια του ανθρώπου να ενώσει, να εξαγνίσει, να φέρει φως στο σκοτάδι. Γιατί το Απολλώνιο Πνεύμα είναι το αιώνιο κάλεσμα της ψυχής προς το μέτρο, τη μουσική και την ομορφιά.
Ο Αλέξανδρος υπήρξε το δοχείο αυτού του πνεύματος, ο φορέας του ελληνικού Ήλιου στον κόσμο. Κι έτσι, όπως ο Απόλλων δεν δύει ποτέ, αλλά απλώς μεταβαίνει σε άλλη μορφή φωτός, έτσι και η αποστολή του Αλεξάνδρου συνεχίζεται μέσα μας — κάθε φορά που ο άνθρωπος υπερβαίνει το χάος και επιλέγει το Φως.
